Anadolu Türkümüz 26 AĞUSTOS 1071’de Malazgirt’te başladı. Bir yiğit adam meydana çıktı. Beyaz atının üzerinde, beyaz kefen giymişti… Malazgirt Ovasında ordusunun önünde hızlı bir tur attı. Ortalık toz duman oldu. Sonra birliklerinin orta yerinde durdu. “-İsteyen evine dönsün, Allah için, Resulullah’ın davası için kalanlar… İşte önünüzdeyim, meydan yerindeyim.”dedi.
“Aylardan ağustos, günlerden Cuma
Gün doğmadan evvel iklîm-i Rum'a
Bozkurtlar ordusu geçti hücüma
Yeni bir şevk ile gürledi gökler
Ya Allah... Bismillah... Allahüekber![1] “
250 bin Bizans Askerinin karşısında 40 bin Türk ve İslam yiğidiydiler. Malazgirt meydanında ebediyen dirildiler. Milletimize Anadolu’yu yurt yaptılar.. Sadece Milletimize mi? Hayır! Tüm Müslümanlara.. Düşünün ogünden sonra kendi toprağında hayat hakkını kaybeden, mazlum ve mağdur Müslümanlar hep Anadolu’ya sığındı. Halen de öyle değil mi? En son Bulgar zulmünden kaçan Türkler, Afganistan’da Rus Zulmünden kaçan Kırgızlar, Irak’ta Halepçe’de katledilen Kürtler… Aslında Türk’de Anadolu’yu mazlumlar için Ana rahmine dönüştüren milletin adı değil mi?
Tarih sırasıyla: Malazgirt, Otlukbeli, Çaldıran, Mercidabık, Mohaç, Sakarya ve nihayet 30 Ağustos 1922'de gerçekleşen Dumlupınar Başkomutanlık Meydan Muharebesi, geçmişten ders almasını bilmeyenlerin aynı amaçlı hareketlerinin, sadece Türkler açısından değil, İnsanlık Tarihi bakımından da önemli zirve noktalarıdır. Aynı düşmanların, Müslüman-Türk Milletini tarihten silme gayretleri hep zaferlerimizle sonuçlanmıştır.
Ağustos ayının önemi işte buradadır. Yukarıda ismi geçen savaşların hepsi Ağustos ayında cereyan etmiştir.
1071'den 851 yıl (yaklaşık 9 asır) sonra, 30 Ağustos 1922'de; Gazi Mustafa Kemal'in emir komutasında kazanılan zaferle, Anadolu topraklarının, ebedî Türk Yurdu olduğu bir defa daha ispat edildi.
Ağustos ayındaki zaferlerimiz, 1071 ile 1922 arasında ayın her yaprağını dolduracak zenginliktedir.
Bakıldığında 26 Ağustos 1071 Malazgirt Meydanı’da, 30 Ağustos 1922 Afyon Ovası’da Kahramanlık, Feraset, İman, Allah’a teslimiyet, Vatan Sevgisi ve Türk’ün Cihangirlik ve Komutanlık Zekâsının örnekleri ile doludur. 30 Ağustos tarihin en büyük taktik aldatma harekâtlarından biridir.
Düşünün, İkinci Viyana’dan bu yana çekilen ordumuz buradan itibaren düşmanı savurup atmış, dokuz günde 400 km. mesafeyi düşmanı sürerek İzmir’de denize dökmüştür.
1916 yılında İngiliz Ordu Komutanı General Allenbi Kudüs Fatihi Selahaddin Eyyübi’nin Şam’daki mezarını (sandukasını) tekmeler.. “-Kalk selahaddin kalk. Kudüs’ü geri aldım. Kalk ta kurtar bir daha.” 1920 yılında 30 Ağustosta esir düşen Yunan başkomutanı Trikopis Bursa’da Orhan Gazinin sandukasını tekmeler. Davranış aynı. “-Kalk Orhan Kalk… Bizans’ın evlatları olarak biz yine geldik.. Kalk oğulların kölemiz, kızların hizmetçilerimiz olacak.. Kalk kurtar bakalım…” İki ayrı Milletten ama Hıristiyan iki ayrı general.. Ama tepki aynı. Ceddimizin Medeniyetimizin büyük Komutanlarının kabirleri tekmeleniyor...
Tabii burada düşünülmesi gereken basit soru da şudur. Aynı toprağın, medeniyetin, terbiyenin çocuğu olan günümüzün okumuşları, Anadolu’da yetişmiş ama zihinleri bulanmış sözde aydınlar, neden şu işgalci İngiliz ve Yunan generaller gibi aynı yöne bakamaz, aynı şeyi göremez? En önemlisi de aynı tepkileri veremez?
Milletimiz 1000 yıldır Ordusuna “Peygamber Ocağı” der, Asker Evlatlarına da “Mehmetçik (Küçük Muhammed)” Bu şuurla Muharebe meydanlarında ebedileşen büyük bir Medeniyetin, Kutlu bir mazinin evlatları olarak, geleceğe birlik ve beraberlik içinde bakmalıyız.
İstiklal Harbi sürecinde ise, Medeniyet Coğrafyamızda Hintli Müslümanlardan, Sudan’lı Musa’ya, İstiklal Harbi gazisi ve madalyalı Trablus’lu Şeyh Sunusi’ye kadar her yerden insan yardımlarıyla, fiilen gelip savaşarak bizimle oldular. Çevremizdeki olaylara Mısır’a, Suriye’ye aynı sorumluluk ve kaygı ile bakmak temennisi ile zafer bayramlarımızı kutluyorum.
[1] Malazgirt Marşı, N. Y. GENÇOSMANOĞLU
