Bahar, Rabbi Rahimin tecelli-i Esması,

Hem  dörtyüzbin nebatın haşrinin temaşası.

Bak iskelet ağaçlar, dirildi libas giydi.

Beşere va’dedilen haşre bir numuneydi.

Ağaçtan murad-ı Hak: rızıklar ki,indirir;

Binbir türlü taamlar üzüm, elma, nar, incir…

Olmaz ‘ağaç hikmetli-beşer hikmetsiz’ olsun?

Ağaç meyve versin de; insan meyvesiz olsun!

Halife-i arz olan insan  hesapta elbet.

Lakin verildi bize imtihan için mühlet.

Dünya uyandı artık, bırakalım uykuyu.

Bilelim bu millete kimler kazdılar kuyu.

Birde birlik olalım, koşalım kardeşliğe,

Sedamızla tokadı, vuralım kalleşliğe.

Arap, Arnavut, Boşnak… kopunca bu bedenden:

Matemden çok ne buldu? koparan zalimlerden.

Bahar uyanma vakti, atalım sersemliği,

Yeter artık! Bu bahar, bilelim kardeşliği.

Türk-Kürt dediğin teba, dayı-yeğen olmuşlar,

Etle tırnak gibi bir bedende tutunmuşlar.

Ecdadın coğrafyası matem içinde, matem!

Kardeşsek kardeşliği hatırlayalım madem.

Halimize ne der ki, aynı kabirde cedler?

Uhud şehidleri gibi ortak defnedilenler.

Alem-i İslam, tutacak  el beklerken bizden,

Kime hizmetti zira kopmak birbirimizden.

Yoksa haşa bize bunu mu öğretti Kur’an?

Ayrılıkta azap var, birlik istiyor Rahman!

Ayrılık elemiyle ne halde yurdu Ceddin?

Cüneydi Bahdadi’nin-Şahı Geylanilerin,

Gitsek kabul eder mi Kabrine istimdada?

Muhyiddin-i Arabi yahud İmam’azam’a.

İttihad-ı İslam ki, Akif’in Leylası’ydı.

Şühedanın gayesi,ecdadın sevdasıydı.

“Kuşe-i Kabrinde” son bulsun hicran, Fatihin.

Tefrikadan yeise düşmesin Selahaddin.

Bir selamı çok görüp kaçırdıysak fırsatı,

Kucaklaşıp alırız kardeşliğe ruhsatı.

Yeter ki vicdan aynı, kalplerimiz bir çarpsın.

Hakkarinin Ezanı Bursa’da yankılansın.

Alem-i İslam için kalptir zira bu vatan.

Hicranımız son bulur ortak çarptığı zaman.

Bahar uyanma vakti, atalım sersemliği,

Yeter artık! Bu bahar, bilelim kardeşliği.

* Bir hadis-i şeriften mülhem hat: “El-mü’minü mir’atü’l-mümin – Mümin müminin aynasıdır” manasında… Hadisin tam metni şöyledir: “Mümin müminin aynasıdır. Mümin müminin kardeşidir. Gerektiğinde onun geçimine yardım eder, gıyabında onu himaye eder, savunur.”[Ebu Davud, Edeb, 49]