Gazze’de büyük bir zulüm yaşanıyor, belki daha da ötesi, adına soykırım deyin başka bir şey deyin heyhat kelimeler yaşanan dehşeti ifade etmekte yetersiz kalıyor;
İnsanın feveran eden duygularına tercüman olmakta lisanın en çok çaresiz kaldığı zamanlardayız. Bu ağır musibetin enkazından çıkamayacak olanlar kim? Gazze fotoğrafının altına mahkûm olarak hangi isimler yazılacak?
Sahi Gazze kimin imtihanı? Yahudileri suçlamanın çok manası olduğuna inanmıyorum. “Kahrolsun Siyonizm, yıkılsın İsrail.” Evet de, adamlar doğru yaptığına inanıyorlar bir nesli yok edecek kadar gözlerini karartmışlar üstelik, peygamber öldüren atalarından irsiyet aldıkları katillik kanının gereği de bu zaten.
Onlardan beklenen başka şey olamazdı; zehirlemekten lezzet alan yılanları, kan içici canileri sigaya çekmek Şeytan’ın başına nasıl bir imtihan açılmış diye sorgulamaktan çok farklı değil. İmtihan, Filistin’deki mazlumların başına mı açıldı dersiniz? Onlara bakınca kaçıncı semada olduklarını, nerelere uçtuklarını kestirmekte güçlük çekiyoruz.
Belli bir yaşı gelmiş biri olarak ben, Filistinli bir çocuğun o muhteşem imanına şahit oldukça, ağzından dökülen imandan kelimeleri işittikçe acaba onun kadar ciddi bir imana sahip miyim diye kendimden endişe ediyorum.
Şehit olmayı cana minnet bilen, en ağır şartlarda Allah’a tevekkül eden, ölümün üzerine yürüyen, korkuyu korkutan insanlardan bahsediyoruz.
Gazze’ye yağan bombalardan birkaçının her an evinin üzerine düşme ihtimaliyle yaşayıp, psikolojisi bozulmayan kahramanlar topluluğuna şahit oluyoruz.
Bunlar eli silahlı, askeri eğitim almış, gözü kara, özel seçilmiş insanlar değil; çoluk çocuk, kadın, ihtiyar…
Hepsi aynı adanmışlık ruhuna sahip, hepsi düşmanlarının hayatı sevdiği kadar ölüme aşık olan sahabemisal insanlar. Onlar imtihanın kazananları şüphesiz, onlar cennet çocuklarının anne ve babaları, onlar Seyyidü’ş-Şüheda Hz. Hamza’nın (ra) misafirleri…
Geriye biz kaldık. Evet Gazze imtihanının kaybedenleri bizler miyiz, Gazze bizim mi imtihanımız, Gazze bizi mi mahkûm edecek yoksa..?
En önce şunu ifade etmeliyiz ki imanımız test ediliyor, imanımız kaç kuruş eder Gazze mihengine vuruluyor diyebiliriz yani imtihanın en acımazsız yerinde, tam ortasındayız aslında.
İman ruhumuzdur, özümüzdür, esasımızdır, kıymetimiz, keyfiyetimizdir, varlık sebebimizdir. Eğer bu zarar görüyorsa, hırpalanıyorsa, inciniyorsa yavaş yavaş sönmeye mahkûm olan bir mum gibi eriyoruz demektir. Bu mananın altını çizerek ifade etmeliyiz: İmanımızın ayakları sallanıyor bu günlerde.
İmanından emin olduğumuz insanların çoğu ümitsizlik atmosferinde nefes almaya çalışıyor. “Allah sonsuz rahmet sahibi de bebeklerin ölmesine niye izin veriyor” gibilerden şüphe bulutları dolaşıyor üzerlerinde. Açıkça Haşâ “Allah, Filistin’i görmüyor mu?” diyenlere de rastlamışsınızdır.
Rahmet-i İlâhiyeden daha büyükmüş gibi acıma duyguları, insanımız nerelere savruluyor? Görüyor musunuz imtihanın dehşetini..?
Evet, Gazze bizi bir yol ayrımına getirdi, talan edilen sermayemizin başına mezar taşı dikilmeden önce yeniden doğrulmamızı, kefenden önce nedamet libasını giymemizi ihtar etti, istiğfar hamurunu gözyaşımızla yoğurup tövbeyle can çekişip yeniden doğmamızı, İslâmî bir kimlikle ayağa kalkmamızı irşâd etti.
Ve Gazze’ye karşı ihmal edilemez sorumluluklarımız var, kahve içmemek, hamburger yememekten daha öte sorumluluklar; günlerdir Gazze’ye bomba yağarken hangi tatlı uykumuza kıydık,
Filistin’deki bebekler canını feda ederken biz seccademize kaç damla gözyaşımızı kurban edebildik, hani Müslümanlar kardeşti..! hani bir vücudun azaları gibiydi, ne kadar diğerkâm olabildik?
Müslümanların ittihad’ı için, dağınık olan Âlem-i İslâm’ın yek vücud olması için ne kadar yalvardık Rabb-ı Rahimimize.
Bütün bunları bugün sorgulamak durumundayız ve şu soruyu da kendimize sık sık sormalıyız: “Gazze, kimin imtihanı, yoksa bu imtihanın kaybedenler biz miyiz?”
