Bayramlar… Gelip geçiyor, ömür gibi, su gibi. Peki, neyi özlüyoruz hep. “Ahhh!. Eski bayramlar.” derken. Hiç düşündünüz mü? Eskide kalan bir şeyi özlüyoruz aslında. Vefa’yı. Vefa İstanbul’da bir semtte kaldı. Hani Boza’sı meşhur. Yazık. Oysa eskilerin eskimeyen ve en yüce değeriydi vefa...
İnternette arama motorlarına “vefa” yazdım. Kelime anlamı dışında o kadar çok şey çıktı ki. Vefa Bozacısı en başta, Vefa Lisesi, Vefa Baklavacısı, çaycısı, inşaat şirketi, bahçesi, vefalılar grubu falan.. Ama tanımı gelmedi vefanın.
Vefa, dostlarını aramaktır daima, unutturmamaktır ortak değerleri.
Vefa, saygının kendisidir, yaşanan iyi ve kötüye...
Vefa, sevgidir. Yutkunmaktır şartlara.
Vefa, ümit etmektir, eğer kendine güvenin varsa beklemektir.
Vefa, özlemektir.
Vefa, her şeyden önemlisi kıymet bilmektir.
Vefa, iyi ve kötü günde dostla olabilmektir. O’nu yalnız bırakmamaktır.
Vefa, keder ve kıvançta bir olmaktır.
Vefa, eş, arkadaş, yürekten dost olmaktır.
Vefa, affedebilme yüceliğine erebilmektir. Yıkmak, parçalamak dağıtmak, mahvetmek değil, ısrarla sabredebilmektir.
Vefa, sadece süslü bir söz değildir. Sadece bayramlarla da geçiştirilemez bir değerdir insan olana. Yoksa konuş dur vefa üzerine. Bu da bir tür kendini tatmin ve kandırma yöntemi aslında. Kolaycılığın ve riyakârlığında bir göstergesi bence.
Vefa, kusur örtmektir, örtebilmektir. Kusur ve ayıp arayanlar, ayıpları ifşa edenler nasıl vefadan söz edebilirler ki?
Vefa, Babaannemdir, “-Götürün beni dosta!” diyen, “-Arayın, sorun, ihmal etmeyin.” diyen babannelerimizdir, vefa 87 yaşında bunları yapan Hacı Seniye’dir.
Vefa, çocuğuna isim koyarken bile O çocuğun hayatına yön veren dedelerimiz ve ninelerimizdir. Sarkıt Ana misali, kız toruna dahi “Saltanat” ismini koyacak kadar yürekli bir Kazak Ana olabilmektir.
Vefa, davranışları ile örnek ve mümtaz olabilmektir ki böylece insanlar içinde iyi anıl.
Vefa, kutsal olan her şeye sadakattir, geçici ve fani olana sadakatle vefadan koparsın. Dünya malı, şan, şöhret, kadın ne varsa dünyaya dair bunları koyarsan en öne, vefa bozası meşhur semt olur beyninde..
Vefalı ol. Eskiyi öyle özle. Öyle an ki, öyle yaşa ki gelecek kuşaklarda vefayı sende görsün. Bunalıma düşmesinler. Kendilerini koca dünya da yapayalnız hissetmesinler. Bunalımlı topluma bakın, en büyük bunalım nedeni yalnızlık. İntiharlar, çöp evler, geçimsizliklerin özünde hep yalnızlık ve gelecek korkusu var. Bu insanlara birileri vefa gösterse, arasa sorsa, yalnız bırakmasa bunalıma düşerler miydi?
Vefa, davanıza ve dava kardeşlerinize gösterdiğiniz fedakârlık ve verdiğiniz destekle de çıkar ortaya.
En büyük vefa da bence Rabbimize gösterdiğimiz bağlılık, samimiyet ve ihlâstır. Allah onu da özetlemiş. Bakara süresinde (2-5’inci ayetler); “Bu, kendisinde şüphe olmayan, muttakiler için yol gösterici olan bir Kitap'tır. Onlar, gaybe inanırlar, namazı dosdoğru kılarlar ve kendilerine rızık olarak verdiklerimizden infak ederler (verirler). Ve onlar, sana indirilene, senden önce indirilenlere iman ederler ve ahirete de kesin bir bilgiyle inanırlar. İşte bunlar, Rablerinden olan bir hidayet üzeredirler ve kurtuluşa erenler bunlardır.” Ayrıca, Asr süresinde de (2-3’üncü ayetler); “Şüphesiz ki insan, gerçekten hüsrandadır! Ancak îmân edip sâlih ameller işleyenler, birbirlerine hakkı tavsiye edenler ve birbirlerine sabrı tavsiye edenler müstesnâdır.”
Ne mutlu, Hakkı ve sabrı tavsiye edip, başta Rabbimize, sonra Habibimiz (SAV)’e ve O’nun kutlu davasına sonra dostlarına ve yaradılan her şeye vefa gösterenlere.
