“Stres elektrik gibidir, anında yayılır.” derdi bir ağabeyim. Kaygılarda öyledir, anında yayılır. Anadolu 300 yıldır nefessizdir. Çaresiz dertlerle boğuştu. Aşağılandı, küçümsendi. Oysa Çanakkale’nin, İstiklâl Harbinin, öncesinde birçok cephenin isimsiz kahramanıydı.
İlk kez yüzü güldü Anadolu’nun. Yüreğinden çıkardığı, binbir doğum sancısı ile ve âdeta Firavun sarayında Musa gibi büyüttüğü çocukları iktidar oldu. Ciddî işler yaptılar, ümit oldular. Bu ümitlerin arkasında dualar vardı, kanaat önderleri vardı, kavgamız vardı, ümitlerimiz vardı, sevdalarımız vardı.
Halkın önünde yürüyen çobanlar mes’uldürler. Bu ağır bir şeydir. Çobanlar uyursa sürü uçurumdan yuvarlanır. Çünkü öne bilinçsiz bir koyun düşer. Sürü uçurumdan yuvarlanır. Zaman zaman yaşanır bu ibret hadise. Allah bu ibreti boşuna mı yaşatır acaba?
Herkes çok güzel sözler söyleyebilir. Halka zulm eden diktatörlerin bir kısmı sanatkârdır. Liderlerin bir kısmı şairdir. Ama bu onların zalim vasıflarını değiştirmez. Biz halk olarak en az %50 Başbakanımızı seviyor ve destekliyoruz. Aynı %50 Hocaefendiyi de seviyoruz ve hizmetler için dua ediyoruz. Ayrıca bu iki iyi insanın en azından İman kardeşliği yönü ile birbirini sevdiğine ve sevmesi gerektiğine de inanıyoruz. Şimdi şunu sormadan geçemeyeceğim. Özellikle cemaate yakın bildiğimiz medya organlarındaki iftira, küfür ve aşağılama kampanyalarını kim onaylıyor, destekliyor ve göz yumuyor? Güzel söz söylemek güzel. Gözyaşı güzel. Peki, Sıffin’deki gibi bir gün karşı karşıya mı gelinmeli?
Herkes İslâmlar içi kavgada İmam Ali olduğu iddasında. Beşar Esad zalimi dâhil. Kusura bakmasın kimse ama Muaviye ve Yezid’i de birileriniz temsil ediyor. Yezid mel’unu da imandan dem vurur, güzel sözler söylerdi. Ama akıttığı kan maalesef kıyamete kadar elem, fitne ve gözyaşına neden oluyor.
Dershane krizinde gelinen noktada en tehlikeli şey fitnenin büyümesi ve büyütülmesidir. Soruyoruz. “Değer mi?”
Medya kuruluşlarındaki yazar ve akil adamlara ısrarla önerim taraf olmadan taraflara baskı yapmalarıdır.
Sokakta karşılaştığımız iki insandan biri çıkan bu iç krizi soruyor, akıbetini soruyor. Biz de yalan söylüyoruz. Kriz yok diyoruz, endişe etmeyin diyoruz. Ama görünen o ki birileri yangını büyütme derdinde.
Bakın, 28 Şubatçılar bir iyilik yaptılar. Halkımızı döve döve uyandırdılar. Bu uyanık millet bir gün narkozla bile uyumayacak. Eline sopayı aldığında da inanıyorum ki kendi evlâtlarını da sopalar. O anayasa değişikliğinde kendi siyasî liderlerine itaat etmeyip arkanızda duranlar, İstiklâl Harbinde imiş gibi himmetleri ile hizmeti ihyaya koşanlar. Bunlar size olan itimadınızı kaybederlerse kusurlarına bakmayın, kusuru kendinizde arayın o zaman.
Ben sokakta oluşmaya başlayan tepkiyi dile getirdim sadece. Halk bu halinizden rahatsız. Sevmesi de yarın yetmeyebilir. Alaşağı olunabilir. Gerek hükümet, gerek cemaat bunu çok iyi değerlendirmeli. İslâm Dünyasının manevî merkezi Mekke ise, maddî merkezi de İstanbul’dur. İstanbul’dan hicreti düşünen bir İslâmî siyaset ve ya cemaat bilin ki kaybeder. O zaman İstanbul’da iman kardeşliği ile kol kola omuz omuza mücadele devam etmelidir. Kılıç yoksa yumruklarımızla, kalkan yoksa İman dolu göğsümüzle kavgamız da sevdamız da sürmeli.
Unutmayalım ki! “Keskin sirke küpüne zarar.” ve “Hırsla kalkan zararla oturur.” ve kardeşler arasında çıkan her türlü kavga da sorarım vicdanınıza “Kavganın galibi var mıdır?”
